بزرگان دین در خصوص ماه ذی الحجه به خصوص دهه اول آن مطالب و توصیه های ارزشمندی مطرح کرده اند از جمله: امام صادق علیه السلام مى‌فرماید: پدرم حضرت امام باقر(علیه السلام) به من فرمود: پسرم! در دهه نخست از ماه ذى الحجه، هر شب میان نماز مغرب و عشا این دو رکعت نماز را ترک مکن: در هر رکعت سوره حمد و سوره قل هو الله را مى خوانى، پس از آن آیه ۱۴۲ سوره اعراف را مى خوانى؛ اگر چنین کنی در ثواب حاجیان و اعمال حج آنها شریک مى شوى.
دهه اول این ماه «ایام معلومات» نام دارد که در قرآن کریم ذکر آن شده است. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده است که عمل خیر و عبادت در هیچ ایامی نزد حق تعالی محبوب تر از این دهه نیست. برای این دهه اعمالی ذکر شده است:
1. روزه گرفتن ۹ روز اول این دهه که ثواب روزه تمام عمر را دارد.
2. در تمام شبهای این دهه، ما بین نماز مغرب و عشاء دو رکعت نماز خوانده شود که در هر رکعت بعد از حمد یک بار آیه « وَ واعَدنا مُوسی ثَلاثینَ لَیلَةً وَ اَتمَمناها بِعَشرٍ فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ اَربَعینَ لَیلَةً وَ قالَ مُوسی لأَخیهِ هارونَ اخلُفنی فی قَومی وَ اَصلِح وَ لا تَتَّبِع سَبیلَ المُفسدِین» کسی که این نماز را بخواند با ثواب حاجیان شریک می شود.
3. از روز اول تا عصر روزعرفه بعد از نماز صبح و پیش از مغرب دعایی که از امام صادق علیه السلام روایت شده، خوانده شود. «اللهم هذه الایام التی فضلتها علی الایام….»
4. در هر روز از دهه، پنج دعایی را که حضرت جبرئیل از جانب خدای تعالی برای حضرت عیسی علیه السلام هدیه آورده، خوانده شود. «اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له…»
۵. در هر روز از این دهه تهلیلاتی را که از حضرت علی علیه السلام روایت شده را بخواند. «لا اله الا الله عدد اللیالی و الدهور….»
6. امام صادق علیه السلام مى فرماید: پدرم حضرت امام باقر علیه السلام به من فرمود: پسرم! در دهه نخست از ماه ذى الحجّه، هر شب میان نماز مغرب و عشا این دو رکعت نماز را ترک مکن:در هر رکعت سوره حمد و سوره قل هو الله را مى خوانى، پس از آن این آیه (آیه ۱۴۲ سوره اعراف) را مى خوانى و اگر چنین کنى، در ثواب حاجیان، و اعمال حجّ آنها شریک مى شوى.( اقبال، صفحه ۳۱۷).

این روزها چه روزهای با عظمتی ست …
فاطمه به خانه علی  …
ابراهیم با اسماعیل به قربانگاه.. .
محمد با علی به غدیر…
و حسین با همه ی هستیش به کربلا …
و مهدی زهرا به عرفات …
عجیب بوی اجابت دعا می آید …

التماس دعا

امام جواد(ع) نهمین امام شیعیان در سال 195 ه . ق در مدینه به دنیا آمد. پدرش امام رضا(ع) و مادرش سبیکه نوبیّه است. نامش محمد، کنیه اش ابوجعفر و مهمترین لقب هایش جواد و تقی و به امام محمد تقی (ع) نیز مشهور است.
آن حضرت پس از شهادت پدر، در سن حدود 8 سالگی به امامت رسید و این مسئله پیامدهای گوناگونی را در پی داشت.
امام جواد (ع) بخش عمده زندگی خود را همزمان با مامون خلیفه دوروی عباسی گذراند. مامون با مکر و حیله های فراوان سعی داشت امام (ع) را از مقام قدسی پایین آورده و به زر، زیور و فساد خلافت بیالاید و روش خود را که در مورد امام رضا (ع) به سنگ خورده بود، در مورد امام جواد (ع) به هدف برساند.
او در نخستین اقدام، امام جواد (ع) را به مرکز خلافت احضار کرد تا علاوه بر نظارت مستقیم بر ایشان به اهداف خود جامه عمل بپوشاند. مامون در راستای اجرای مقاصد خود، دخترش را به عقد امام درآورد و سعی کرد مجلس باشکوه و با اسراف و ریخت و پاش های فراوان به راه اندازد، به طوری که هم امام را در آن سهیم جلوه دهد و هم توجه آن حضرت را به مظاهر دنیوی جلب کند، ولی امام (ع) با برخورد عفیفانه خود او را ناکام ساخت.
مامون که نتوانسته بود قداست امام را خدشه دار کند و تمام اقداماتش را ناکام می دید . تصمیم به قتل آن حضرت گرفت و شبی در حال مستی بر او حمله کرد، ولی امام (ع) به طور معجزه آسایی نجات یافت.
امام جواد از کسانی که با ظالمان و حاکمان ستمگر همراه بودند، تنفر داشت و این تنفر خود را نیز اعلام می کرد و با این که مامون سعی داشت با کشاندن امام (ع) به دستگاه خلافت، آن حضرت را با خود همراه نشان دهد اما امام (ع) با رد هر گونه همکاری و اظهار علاقه به بازگشت به مدینه، اعلام کردند که نه با مامون همراه است و نه از بودن در دستگاه خلیفه راضی است. امام جواد (ع) ازدواج با دختر مامون را پذیرفت تا هم خود را از خطر مرگ برهاند و هم موقعیت خوبی برای شیعیان فراهم سازد؛ زیرا با بودن امام (ع) در دربار شیعیان از آزادی بهره مند می شدند.
امام جواد علیه السلام در جامعه اسلامی از موقعیت بالایی برخوردار بود و در امور مربوط به امامت فعالیت گسترده ای داشت. از این رو معتصم عباسی هنگامی که به خلافت رسید، آن حضرت را به بغداد احضار کرد تا او تحت نظر خود داشته باشد و از گسترش نفوذ امام (ع) جلوگیری کند. شکست علمی فقهای درباری، از جمله قاضی القضات، وی را به سعایت امام (ع) وا داشت. او عمل خلیفه به فتوای امام و رد فتوای علمای درباری را شکستی برای دستگاه خلافت و پیروزی برای امام جواد جلوه داد و معتصم با شنیدن سخنان قاضی متوجه عمق خطر شد و تصمیم گرفت هر چه زودتر نقشه قتل امام (ع) را اجرا کند.
معتصم این بار کسی را برای اجرای این توطئه انتخاب کرد که یقین داشت به وسیله او به هدف پلید خود می رسد و او مامور و جاسوس ویژه دستگاه خلافت در اندرون خانه امام (ع) یعنی ام الفضل دختر مامون و همسر امام بود.
“ام الفضل” زهر دریافتی از معتصم را در انگور قرار داد و خدمت امام جواد (ع) آورد و آن حضرت را مسموم کرد. امام (ع) در آخر ذیقعده سال 220 هجری در حالی که 25 سال از عمر پربرکتش می گذشت به شهادت رسید و پیکر پاکش در کنار جد بزرگوارش حضرت موسی بن جعفر (ع) در قبرستان قریش به خاک سپرده شد. بارگاه ملکوتی این دو پیشوای معصوم به کاظمین معروف است و زیارتگاه و کعبه آمال شیفتگان حق و دوستداران مکتب امامت و ولایت است.