از منش ایشان باید به صبر و تسلیم اشاره کرد. این که در مصیبت صبور و در برابر مقدرات تسلیم بود. امام کاظم علیه السلام فرموده است: پدرم به من فرمود براى تعزیت و تسلیت گفتن به مفضّل پیش او بروم و به او بگویم: ما چون با مرگ اسماعیل روبرو شدیم، صبر کردیم. اکنون تو نیز چون ما صبر پیشه کن. ما چون خواهان امرى باشیم و خدا امر دیگرى را بخواهد تسلیم امر خدا مى شویم. (مشکاه الانوار: ۲۸)
باید گفت از موارد آزمون الهى، فوت فرزندان و بستگان است و قرآن از ترس و مرگ و گرسنگى و کاهش ثمرات و تلفات جانى به عنوان بلا و امتحان یاد مى کند(بقره، آیه ۱۵۵) و به کسانى که بر این مصیبت ها صبر و شکیبایى کنند، مژده اجر و پاداش مى دهد. روش رهبران الهى همچون حضرت یعقوب، ایّوب، ابراهیم، حضرت رسول، امام حسین (ع) و… نشان دهنده صبر آنان در برابر این بلاها و آزمایش هاى الهى است و گویاى مقام «رضا و تسلیم» است و آنان دیگران را هم به این خصلت سفارش مى کردند.
5- زهد نسبت به دنیا
منـزلت دنــیا در نزد ایشان چیزی جز ابزاری برای آخرت نیست. از این رو، نسبت به دنیا زهد می ورزید و تمام تلاش وی آخرت بود. در روایات بسیار، از دنیا به عنوان لاشه و جیفه اى یاد شده که دنیا پرستان همچون سگ هاى ولگرد، براى تصاحب آن با یکدیگر نزاع مى کنند. نگاه آخرت گراى اهل عرفان و ایمان، سبب مى شود که توجه کمترى به دنیا نشان دهند و در حدّ ضرورت و رفع نیاز به آن بنگرند و خود را از
وابستگى به آن برهانند. البته اصل دنیا بد و نکوهیده نیست، بلکه دنیا زدگى و اسارتِ دنیا ناپسند و مانع کمال انسان است.
امام صادق فرمود: اى حفص موقعیّت دنیا در نزد من همانند مردارى است که چون ناچار شوم از آن استفاده مى کنم. (وسائل الشیعه، ج ۱۶)

صفحات: 1· 2