Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA MicrosoftInternetExplorer4 :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

«اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ و مُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنّةِ خاتَمِ انْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبییّن»

خدایا قرار بده در این روز دوست دوستانت و دشمن دشمنانت و پیرو راه و روش خاتم پیغمبرانت،

اى نگهدار دل‌هاى پیامبران

* شرح فرازهای دعا

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح فراز «اللّهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ ومُعادیاً لأعْدائِکَ» می‌گوید: خدایا کاری کن تا در ماه رمضان، خوبان را دوست بدارم و دشمن دشمنانت باشم! در مورد خودم، عملی که به من امید می‌دهد تا در قیامت جزو نجات‌یافتگان باشم، این است که خوبان و اشخاص با تقوا را دوست دارم و از بی‌تقوایان بیزاری می‌جویم.

وی تأکید می‌کند: اگر پسرتان بی‌تقواست و نماز نمی‌خواند، نباید او را دوست داشته باشید، حدیث است که به حقیقت ایمان نمی‌رسید، مگر آنکه نزدیک‌ترین خویشان خود را برای خدا دوست نداشته باشید، چون متدین نیست و دورترین افراد را برای اینکه متدین است، دوست داشته باشید.

این استاد اخلاق در ادامه با بیان حدیثی دیگر، اظهار می‌کند: امام باقر (ع) به شخصی فرمودند: «اگر اراده کردی که بفهمی بهشتی و یا جهنمی هستی، به قلبت مراجعه کن، اگر دیدی اهل طاعت را دوست داری، اهل بهشت و اگر اهل گناه را دوست داری، اهل جهنم هستی و انسان در قیامت با کسی که او را دوست دارد، محشور می‌شود.»

وی همچنین به حدیث دیگری از معصوم (ع) اشاره می‌کند و می‌گوید: در دوره آخرالزمان قلب مؤمن آب می‌شود؛ زیرا گناه را می‌بیند و استطاعات تغییر وضع را ندارد.

آیت‌الله تهرانی با انتقاد از وضع موجود جامعه می‌گوید: الآن روزگاری شده است که ما نمی‌توانیم امر به معروف و نهی از منکر کنیم.

وی می‌گوید: هر کس که مؤمنی را دوست دارد، حتی اگر منحرف باشد، پس از مدتی رستگار خواهد شد.

این استاد بزرگ اخلاق در شرح فراز «مُسْتَنّاً بِسُنّةِ خاتَمِ انْبیائِکَ» اظهار می‌کند: در این بخش از خدا می‌خواهیم تا ما را یاری رساند، برای اینکه به طریقه پیغمبر در مستحبات، دعاها و دستورات اسلام عمل کنیم، از خدا می‌خواهیم تا هر چه پیامبر (ص) به ما فرموده است، درباره مستحب و واجب عمل کنم و مکروهات را از خود دور و حرام را ترک کنیم.

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ و طَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَى القُلوبِ      یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین

خدایا بشوى مرا در این ماه از گناه و پاكم نما در آن از عیب ها و آزمایش كن دلم را در آن به پرهیزكارى دلها

اى چشم پوش لغزشهاى گناهكاران

برگزاری مراسم پرفیض احیاء با حضور اساتید، طلاب و سایر مدعوین در حوزه علمیه حضرت نرجس(س) ساری
مراسم پرفیض احیاء نوزدهم ماه مبارک رمضان با حضور اساتید، طلاب و سایر مدعوین در حوزه علمیه حضرت نرجس(س) ساری برگزار گردید.
خانم پیشنمازی مدیر مدرسه حضرت نرجس(س) در این برنامه گفت: قرآن ندای الهی است که برای همه انسانها از عرش به فرش فرستاده شده و بندگان و اولیاء خدا در جهت نیاز و نیایش خود آن را به زبان دعا از خدا طلب می کنند .
وی افزود: دعا، نیاز و نیایش بنده ای است که ندای الهی را دریافت کرده و سپس ظرفیت و توانایی ادای آن را از خدا درخواست می کند.
وی خاطر نشان کرد: تمام اوصافی که در جوشن کبیر به خداوند متعال نسبت داده شده همچون “یا اسمع السامعین” ، “یا احکم الحاکمین” و “یا عماد من لا عماد له” و … درواقع اوصافی هستند که بنده باید آنها را برای خدایی شدن در خود ایجاد کند یعنی از یک سوی خداوند را به صفت شنونده ترین شنوندگان می طلبد و از سوی دیگر از خداوند توانایی و ظرفیت شنونده ترین بنده بودن برای دیگر بندگان را طلب می کند.

شب های قدر است. هر که دارد هوس «قُرب خدا» بسم اللّه
جادّه تقرب، قدم های عاشقانه ای می طلبد.
دیگر مجال ماندن نیست! در این سرزمین برای ما جایی نیست.
باید از خود ـ این سرزمین زشتی ها ـ هجرت کنم؛ به آن دیگرم، سر بزنم.
باید با تمام وجود، هجرت کنم! از این «مَنِ» زمینی تا «آنِ» الهی، راهی نیست.
این شب ها، کوتاه ترین راه رسیدن به آن جاست.
ببارید، چشم های روسیاه من! شاید که اشک ها، آبروی از دست رفته تان را باز گرداند. امشب شما وظیفه سنگینی دارید.
باید هر چه توان دارید در طبق «اخلاص» بگذارید! شما باید جور تمام تن را بکشید. به حال دستانم گریه کنید؛ به حال پاهای ناتوانم گریه کنید، که فردا، بر پل صراط، نلغزند! به حال شانه هایم گریه کنید که زیر بار سنگین گناه هایم در حال شکستند! ببارید! چشم های روسیاه من!
امشب، خدا مهربان تر از همیشه است!
امشب، خدا به این اشک ها پاداش می دهد! این قطره های حقیر، کارهای بزرگی می کنند! این اشک ها، خاموش کننده شعله های خشمی هستند که قرار است تنم را به آتش بکشند! ببارید، ای چشم های روسیاه من! که من به مدد این اشک ها پا در جاده نهاده ام.
که من به امید این ناله زدن ها دل به دریا زده ام؛ وگرنه، دستانم تهی است و شرمساری ام را حدّی نیست! کوله بار پر از گناهم را با مدد این اشک ها، سبک خواهم کرد! بسوز ای دل! بشکن ای آئینه زنگار گرفته من، بشکن که امشب، به این شکستن نیازمندم! تو که بشکنی، یعنی نیمی از راه را رفته ام!
یک عمر، گردن کشی کردی و مرا هم به هر جا که خواستی بردی؛ به هر کجا که اراده کردی! باید امشب بشکنی، باید امشب بسوزی، که سوز تو کارها بکند. تو بشکنی، چشم ها نیز می بارند، دل بسوزد، اشک ها فوّاره می زنند. باید وقت را غنیمت شمرد،

مرحوم آيت‌الله مجتهدي تهراني در شرح فرازهاي دعاي روز هجدهم ماه مبارك رمضان مي‌گويد: در دعا هر دو دستتان را بلند كنيد و هرچه مي توانيد دستان خود را بلند كنيد. در اين حالت خدا زودتر حاجت مي‌دهد.
«اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَكاتِ أسْحارِهِ ونوّرْ فيهِ قلبي بِضِياءِ أنْوارِهِ وخُذْ بِكُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ بِنورِكَ يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين» «خدايا آگاهم نما در آن براي بركات سحرهايش وروشن كن در آن دلم را به پرتو انوارش وبكار به همه اعضايم به پيروي آثارش به نور خودت اي روشني بخش دلهاي حق شناسان.»
«اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَكاتِ أسْحارِهِ»
خدايا متوجه كن من را تا از بركات سحر ماه رمضان استفاده كنم. مردم از بركات سحر غالباً استفاده نمي‌كنند. در طول سال از سحر بايد استفاده كرد به خصوص در ايام ماه رمضان. يكي از دعاهايمان اين باشد كه خدايا هنگام مردن لال نميريم،از وقت سحراستفاده كنيد و حتي آنها كه به دلايل شرعي روزه نمي‌گيرند نيز هنگام سحر بيدار شوند و دعا كنند و از بركات سحر بهره مند گردند. سحر يك نور و روشنايي دارد و خدايا به آن روشنايي سحر قلبم را روشن كن. قلب‌هاي ما زنگ زده و چشم و گوش ما آلوده شده است؛ ديگر مانند گذشته با شور عبادت نمي‌كنيم. در ماه رمضان از خدا بخواهيم تا قلبمان را نوراني كند.
«وخُذْ بِكُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ»
خدايا كاري كن تا تمام اعضاي من از آثار تو پيروي كند. در دعا هر دو دستتان را بلند كنيد و هرچه مي توانيد دستان خود را بلند كنيد. در اين حالت خدا زودتر حاجت مي‌دهد.
در آخر دعا مي‌خوانيم «بِنورِكَ» يعني به نور خودت اين دعاي من را مستجاب كن. حال مگر خدا نور دارد؟ بله «الله نور سماوات والارض». در آخر هم مي‌گوييم؛ «يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين» اي خدايي كه قلب عارفين را نوراني كردي. اينها كه عارف حقيقي هستند نه عارف زباني. برخي ريش خود را مي‌تراشند و سبيل مي‌‌گذرانند و مي‌گويند كه من عارف هستم. از دل و عرفان و عشق دم مي‌زنند. اينها بچه‌بازي است. عرفاني كه توسط شخص تاريك چهره بيان مي‌شود، چه عرفاني است؟ يك وقت امام (ره) از عرفان صحبت مي‌كند و يك وقت آدمي كه محاسن ندارد از عرفان صحبت مي‌كند. اينها با هم متفاوت است. به هر حال، اي خدايي كه قلب عارفين را نوراني كردي، اين دعاها را درباره من مستجاب كن.