مرحوم آيت‌الله مجتهدي تهراني در شرح فرازهاي دعاي روز هجدهم ماه مبارك رمضان مي‌گويد: در دعا هر دو دستتان را بلند كنيد و هرچه مي توانيد دستان خود را بلند كنيد. در اين حالت خدا زودتر حاجت مي‌دهد.
«اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَكاتِ أسْحارِهِ ونوّرْ فيهِ قلبي بِضِياءِ أنْوارِهِ وخُذْ بِكُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ بِنورِكَ يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين» «خدايا آگاهم نما در آن براي بركات سحرهايش وروشن كن در آن دلم را به پرتو انوارش وبكار به همه اعضايم به پيروي آثارش به نور خودت اي روشني بخش دلهاي حق شناسان.»
«اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَكاتِ أسْحارِهِ»
خدايا متوجه كن من را تا از بركات سحر ماه رمضان استفاده كنم. مردم از بركات سحر غالباً استفاده نمي‌كنند. در طول سال از سحر بايد استفاده كرد به خصوص در ايام ماه رمضان. يكي از دعاهايمان اين باشد كه خدايا هنگام مردن لال نميريم،از وقت سحراستفاده كنيد و حتي آنها كه به دلايل شرعي روزه نمي‌گيرند نيز هنگام سحر بيدار شوند و دعا كنند و از بركات سحر بهره مند گردند. سحر يك نور و روشنايي دارد و خدايا به آن روشنايي سحر قلبم را روشن كن. قلب‌هاي ما زنگ زده و چشم و گوش ما آلوده شده است؛ ديگر مانند گذشته با شور عبادت نمي‌كنيم. در ماه رمضان از خدا بخواهيم تا قلبمان را نوراني كند.
«وخُذْ بِكُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ»
خدايا كاري كن تا تمام اعضاي من از آثار تو پيروي كند. در دعا هر دو دستتان را بلند كنيد و هرچه مي توانيد دستان خود را بلند كنيد. در اين حالت خدا زودتر حاجت مي‌دهد.
در آخر دعا مي‌خوانيم «بِنورِكَ» يعني به نور خودت اين دعاي من را مستجاب كن. حال مگر خدا نور دارد؟ بله «الله نور سماوات والارض». در آخر هم مي‌گوييم؛ «يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين» اي خدايي كه قلب عارفين را نوراني كردي. اينها كه عارف حقيقي هستند نه عارف زباني. برخي ريش خود را مي‌تراشند و سبيل مي‌‌گذرانند و مي‌گويند كه من عارف هستم. از دل و عرفان و عشق دم مي‌زنند. اينها بچه‌بازي است. عرفاني كه توسط شخص تاريك چهره بيان مي‌شود، چه عرفاني است؟ يك وقت امام (ره) از عرفان صحبت مي‌كند و يك وقت آدمي كه محاسن ندارد از عرفان صحبت مي‌كند. اينها با هم متفاوت است. به هر حال، اي خدايي كه قلب عارفين را نوراني كردي، اين دعاها را درباره من مستجاب كن.