نوزدهم محرم؛ حرکت کاروان کربلا به سوی شام
نوزدهم ماه محرم سال61 هجری قمری، کاروان اسرای کربلا را به سمت شام حرکت دادند.
بر اثر تبلیغات معاویه در دوران حکومتش و پس از آن، مردم شهر شام، اهل بیتی غیر از معاویه و خانواده‌اش برای پیامبر اسلام (ص) نمی‌شناختند. بسیاری از آنچه که از مصائب امام سجاد (ع)، حضرت زینب (س) و کاروان اسرا گفته شده، در این شهر رخ می‌دهد.
در این روز اهل بیت امام حسین (ع) را از کوفه به سوی شام حرکت دادند؛ زن‌هایی که غیر از خاندان بنی هاشم و از خانواده یاران امام حسین (ع) بوده و در کربلا اسیر شده بودند، با شفاعت اقوام و قبایلشان نزد “ابن زیاد” از بند اسارت خلاص شدند و فقط زن‌های هاشمی برای اسارت به شام برده شدند. (1)
روز بیستم ماه محرّم الحرام :
دفن بدن” جون"در کربلا
بعد از ده روز از واقعه عاشورا، جمعی از بنی اسد بدن شریف “جون” غلام ابوذر غفاری را پیدا کردند، در حالی که صورتش نورانی و بدنش معطر بود و سپس او را دفن کردند.(2)
“جون” کسی بود که امیر المؤمنین (علیه السلام) او را به 150دینار خرید و به ابوذر بخشید. هنگامی که ابوذر را به ربذه تبعید کردند، این غلام برای کمک به او به ربذه رفت و بعد از رحلت جناب ابوذر، به مدینه مراجعت کرد و در خدمت امیر المؤمنین (علیه السلام) بود تا بعد از شهادت آن حضرت به خدمت امام مجتبی (علیه السلام) و سپس به خدمت امام حسین (علیه السلام) رسید و همراه آن حضرت از مدینه به مکه و از مکه به کربلا آمد.
هنگامی که جنگ در روز عاشورا شدت گرفت، او خدمت امام حسین علیه السلام آمد و برای میدان رفتن و دفاع از حریم ولایت و امامت اجازه خواست.حضرت فرمودند :در این سفر به امید عافیت و سلامتی همراه ما بودی! اکنون خویشتن را به خاطر ما مبتلا مساز.
“جون” خود را به قدم های مبارک امام حسین علیه السلام انداخت و بوسید گفت: ای پسر رسول خدا، هنگامی که شما در راحتی و آسایش بودید، من کاسه لیس شما بودم ،حالا که به بلا گرفتار هستید، شما را رها کنم؟
“جون” با خود فکر کرد: من کجا و این خاندان کجا؟! لذا عرضه داشت: آقای من، بوی من بد است و شرافت خانوادگی هم ندارم و نیز رنگ من سیاه است؛ یا ابا عبدالله، لطف فرموده مرا بهشتی نمایید تا بویم خوش گردد و شرافت خانوادگی به دست آورم و رو سفید شوم؛ نه آقای من، از شما جدا نمی شوم تا خون سیاه من با خون شما خانواده مخلوط گردد.جون می گفت وگریه می کرد به حدی که امام حسین علیه السلام گریستند و اجازه دادند.
با آنکه جون پیرمردی90 ساله بود، ولی بچه ها در حرم با او انس فراوانی داشتند. او به کنار خیمه ها برای خداحافظی و طلب حلالیت آمد،که صدای گریه اطفال بلند شد و اطراف او را گرفتند. هریک را به زبانی ساکت و به خیمه ها فرستاد و مانند شیری غضبناک روی به آن قوم ناپاک کرد.او جنگ نمایانی کرد، تا آنکه اطراف او را گرفتند و زخم های فراوانی به او وارد کردند. هنگامی که روی زمین افتاد، امام حسین علیه السلام سر او را به دامن گرفت و بلند بلند گریست، و دست مبارک بر سر و صورت “جون” کشید و فرمود:” الهم بیض وجهه و طیب ریحه و احشره مع محمد و آل محمد علیهم السلام. بارالها رویش را سپید و بویش را خوش فرما و با خاندان عصمت علیهم السلام محشورش نما.
از برکت دعای حضرت روی غلام مانند ماه تمام درخشیدن گرفت و بوی عطر از وی به مشام رسید. چنانکه وقتی بدن او را بعد از ده روز پیدا کردند، صورتش منور و بویش معطر بود. (3)
منابع:
1. تقویم شیعه، عبدالحسین نیشابوری، انتشارات دلیل ما؛
2. منتخب التواریخ :ص311؛
3. وسیلة الدارین فی انصار الحسین علیه السلام ص1387؛
