ای عمه بیا تا که غریبانه بگرییم رو از وطن و خانه، به ویرانه بگرییم
                                  پژمرد گل روی تو از تابش خورشید در سایه نشینیم و به جانانه بگرییم
لبریز شرای عمه دگر کاسه صبرم بر حال تو و این دل ویرانه بگرییم
                                                          نومید ز دیدار پدر گشته دل من بنشین به کنارم، پریشانه بگرییم
گردیم چو پروانه به گرد سر معشوق چون شمع در این گوشه کاشانه بگرییم
                                                          این عقده مرا می کشد ای عمه پیش نظر مردم بیگانه بگریی