امام محمد باقر(ع) امام پنجم شیعیان و هفتمین معصوم از چهارده معصوم است. در سال 57 هجری قمری، چهار سال پیش از واقعه عاشورا، در مدینه به دنیا آمد. پدر آن حضرت امام سجاد(ع) و مادرش فاطمه(س) است. کنیه اش ابوجعفر و مهمترین لقبش باقر یعنی شکافنده دانش هاست.
امام باقر(ع) پس از وفات پدر به سال 94 هجری قمری به امامت رسید. دوران امامت او 20 سال بود و همزمان با خلافت پنج تن از امویان، شاگردان فراوانی در مکتب او پرورش یافتند و فقیهان بزرگ مکه، مدینه و عراق در درس آن حضرت حاضر شدند . ابوحنیفه و مالک بن انس، بنیان گذاران مذهب حنفی و مالکی از جمله ئاین افراد هستند.
درباره آن حضرت گفته اند، بسیار فروتن بود و پارسا، شیفته نماز و عباد ت خداوند، به اندازه ای عبادت می کرد که آثار سجده بر پیشانی اش نمایان بود، عبادت فراوان را از پدرش امام سجاد(ع) به ارث برده بود. آن حضرت مانند بسیاری از مردم کشاورزی می کرد و کار کردن را افتخار می دانست. سرانجام در سال 114 ه.ق به دستور هشام بن عبدالملک مسموم و به شهادت رسید و در کنار امام سجاد(ع) در بقیع مدفون گشت.
