واقعه نوزدهم دی ماه 1356، به لحاظ نتایج و پیامدها از چند نظر شایان توجه است:
اول آنكه: سازش شاه و كارتر و توخالی بودن شعار حقوق بشر كارتر و فضای باز سیاسی شاه را به مردم ایران نشان داد و مردم را متوجه كرد كه این شعارها و سیاستها حربه‌ای بیش نیست.
دوم آنكه: ثابت كرد كه شاه از حركت مذهبی – سیاسی به رهبری روحانیت و در رأس آنها امام، بیش از هر حركت سیاسی دیگر وحشت دارد و آن را تهدید بزرگی علیه حاكمیت خود می‌داند.
سوم آنكه: آنچه را كه رژیم از آن وحشت داشت – كه همان مطرح شدن رهبری امام در حوزه‌های علمیه بود – به تبع قیام نوزده دی،‌رهبری امام در حوزه‌های علمیه و به حركت در آمدن روحانیت در خط امام، زمینه قرار گرفتن نهضت در مسیر صحیح مبارزه را فراهم آورد و حتی ترفندهای بعدی رژیم را بی‌اثر ساخت.
چهارم آنكه: قیام نوزده دی قم ثابت نمود كه جریان حقوق بشر و فضای باز سیاسی، طلیعه‌ای برای میدان دادن به ملیون، لیبرالها و … بوده و آمریكا و رژیم شاه، عملا در جذب مردم به سوی میانه‌روها موفقیتی نداشته‌اند و در ضمن این جریان هیچ پایگاهی در میان مردم به دست نیاورده است.
پنجم آنكه: متحجرین و كسانی كه مروج جدایی دین از سیاست بودند و همواره درس و بحث و فقه و اصول و … را به مبارزه با شاه ترجیح می‌دادند، شكست خوردند و مردم نیز دانستند كه باید سراغ چه كسانی بروند.
ششم آنكه: رژیم شاه را در مقابل مردم قرار داد و ماهیت ضد مردمی آن را برای بسیاری آشكار ساخت و از آن پس بود كه شعار “مرگ بر شاه"، شعار اصلی و تكیه كلام توده‌های انقلابی شد.
هفتم آنكه: باعث تعمیق و مردمی شدن نهضت و شركت هر چه بیشتر توده‌های مذهبی بویژه جوان در آن گردید.
هشتم آنكه: برخی از احزاب و جمعیت‌های سیاسی كه حركت سیاسی خود را با اتكا به حقوق بشر كارتر و فضای باز سیاسی ایجاد شده توسط شاه و در چهارچوب قانون اساسی شكل داده بودند، به تدریج از حركت انقلابی امام و مردم جدا شدند و به دامن آمریكا و غرب توسل جستند.
نهم آنكه: با قیام قم،‌ آهنگ حركت انقلاب به صورت “استراتژی چهلم‌ها” ی پشت سر هم،‌ با صورت و محتوای كاملا اسلامی شتاب فزاینده و گسترده‌تری به خود گرفت و رهبری امام در این حركت به عنوان نقش اصلی مبارزه با رژیم شاه ظاهر شد.