خانم رمضانیا استاد ارائه کننده بحث با بیان اینکه ازدواج مهم ترین اتفاقی است که در زندگی انسان رخ می دهد اذعان کرد: از آنجایی که ثمره ازدواج، رسیدن به آرامش روانی بوده؛ لذا فرد در انتخاب باید مسئولیت پذیر باشد ،از این جهت مقوله سن مطرح می شود و اگر به دلائلی روانی و فیزیولوژیکی، این امر مورد توجه قرار نگیرد، ازدواج آثار خوبی نخواهد داشت هرچند با رضایت طرفین باشد.
وی تصریح کرد: جامعه شناسان معتقدند اگر شخص به حدی از رشد برسد که از لحاظ حقوقی بتوان مسئولیت بر عهده اش نهاد در اینصورت زمان ازدواج وی رسیده و سن خاصی را مطرح نمی کنند؛ در مقابل، روانشناسان بر این باورند که صرف حد رشد کفایت نکرده و حتما باید درسنی باشد که بگوئیم این شخص رشد کرده است تا بتوانیم به او مسئولیت بدهیم.
خانم صدقی استاد منتقد کرسی با استناد به اینکه امروزه برخی ازدواج ها بر پایه نظرات روانشناسان غربی صورت می گیرد، ابراز داشت: ضرورت بحث این است که دیدگاه اسلام در این باره و یا نقد برنظر آنان را بدانیم، مفهوم یکی از رساترین آیاتی که در این زمینه مطرح می شود بیانگر این ا ست که فرد هنگامی که بالغ شده و به نکاح تمایل پیدا کرده و به درک مسائل زندگی دست یافته است، ازدواج نماید.
وی در ادامه افزود: شخصی که معمولا به بلوغ جنسی رسیده باشد، آماده برای ازدواج هست و بلوغ های دیگر زمان مشخصی ندارند؛ لذا والدین توانمند، می توانند به رشد بلوغ های دیگر در طول زندگی فرزندانشان کمک کنند.
مشاور خانواده، خانم زهراپور ضمن بیان اینکه ازدواج زود هنگام دختران صرف نظر از فوائد و آسیب هایی که دارد آنچنان که در جامعه مشهود می باشد، تاکید کرد: نگاه اسلام فراتر از این مباحث بوده و در ازدواج سن را مطرح نمی کند؛ بلکه به بلوغ نکاح اشاره می نماید، بدین معنا که فرد برای حفظ زندگی باید به همه بلوغ ها دست یابد، از این جهت سن ازدواج بر اساس شرایط جغرافیایی و فیزیولوژیکی متفاوت است.
وی در پایان با اشاره به اینکه تعیین نمودن سن در ازدواج و افزایش آن هیچ فایده ای ندارد، خاطر نشان کرد: تمام روایاتی که سن آورده است معیار، را بیان می کند که آن” بلوغ نکاح “است دوران قدیم والدین فرزندان را براساس نقش هایی که در آینده داشته اند توانمند تربیت می کردند تا بتوانند در هر سن و شرایطی که ازدواج کردند، مدیریت کنترل مسائل مهم زندگی را داشته باشند.
