گریه، مظهر شدید ترین حالات احساسی انسان است، و علتها و انگیزه های مختلفی دارد که هر یک از آنها نشان دهندۀ حالتی خاص است.
گریه، از حالات و انفعالات انسانی است که با مقدمه ای از اندوه و ناراحتی روانی به طور طبیعی به ظهور می رسد و گاه ممکن است انگیزه اش هیجانات تند روانی باشد مثل شوق و ذوقی که از دیدار محبوب پس از زمانی طولانی ناشی می شود. همچنین گاهی گریه کردن حاکی از عقاید مذاهب انسانی است. با این  توصیف، از آنجایی که گریه عملی و بسا غیر ارادی است؛ لذا نمی شود مورد امر و نهی و حسن و قبح قرار گیرد. بلکه آنچه که مورد حسن و قبح است، مقدمات و انگیزه های گریه می باشد. چنانچه گفتند: تو آنی که در بند آنی".
در خصوص گریه بر سید الشهدا  باید گفت که هر کس با اندک توجهی خواهد دانست که گریه بر حسین(علیه السلام) گریه محبت است آن محبتی که در دلها ی عاشقانش به ثبت رسیده است. گریه بر او، گریه شوق است، زیرا قسمت زیادی از حماسه های کربلا، شوق آفرین و شور انگیز است و به دنبال آن سیلاب اشک  شوق به خاطر آن همه رشادت، فداکاری، شجاعت، سخنرانیهای آتشین مردان و زنان به ظاهر اسیر، از دیدگان شنونده سرازیر می گردد و نیز گریه، معرفت و پیوند با هدف متعالی و انسان ساز اوست؛
به تعبیر امام خمینی(ره) گریه سیاسی است که فرمود:
“ما ملت گریه سیاسی هستیم ما ملتی هستیم که با همین اشک ها سیل جریان می دهیم و سد هایی را که در مقابل اسلام ایستاده است خرد می کنیم”

برگرفته از کتاب بررسی عزاداری سید الشهدا(ع)

مولف: مرضیه سام دلیری