1.حرکت کاروان اسراء از کربلا
عمر سعد ملعون روز یازدهم تا وقت ظهر در کربلا ماند،و بر گشتگان خود نماز گذارد و آنان را به خاک سپرد. وقتی روز از نیمه گذشت فرمان داد تا دختران پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم را بر شتران بی جهاز سوار کردند و سید سجاد - علیه السلام- را نیز با غل جامعه بر شتر سوار کردند.هنگامی که آنان را از قتلگاه عبور دادند و نظر بانوان بر جسم مبارک امام حسین علیه السلام افتاد ، لطمه ها بر صورت زدند و صدا به صیحه و ندبه برداشتند.1
2. حرکت اهل بیت امام حسین (علیه السلام) به سوی کوفه
عصر روز یازدهم اهل بیت -علیهم السلام- را با حالت اسارت به طرف کوفه بردند. (2)
نزدیک غروب حرکت کردند و شبانه به کوفه رسیدند. لذا آن بزرگواران داغدیده را تا صبح پشت دروازه های کوفه نگه داشتند. هنگام صبح، عمر سعد ملعون از کوفه خارج شد، و بسان فرمانده ای که از فتوحات خویش خوشحال است همراه اسراء وارد کوفه شد. (3)

منبع:.                                                                                                                                                                                         1. قلائد النحور:ج محرم وصفر ، ص184. فیض العلام :ص156. معالی السبطین:ج2ص90.
2.اعلام الوری:ج1ص471.
3.قلائد النحور:ج محرم و صفر ،ص204.

كاروان امام پس از حركت و طي مسيري كوتاه به منطقه‌اي رملي ‏كه با نخلستان و تپه ماهوري احاطه شده بود رسيد. وقتي به آن جا رسيدند، حضرت ‏فرمود: نام اين زمين چيست؟ عرض شد: كربلا؛ حضرت فرمود: پروردگارا! از اندوه و بلا به ‏تو پناه مي‌برم. سپس حضرت فرمود: “توقف كنيد و رحل اقامت بيفكنيد. به خدا اين جا ‏محل خوابيدن شتران ما و جاي ريخته شدن خون ما و قتلگاه و مدفن ماست و به خدا در ‏اين جا حريم حرمت ما شكسته مي‌شود و جدم همين را به من خبر داده است.”
سپس اصحاب امام پياده شدند و حر و لشكرش هم در ناحيه ديگري مقابل امام پياده ‏شدند. حضرت در گوشه‌اي نشست و به اصلاح شمشير خود پرداخت در حالي كه اين ‏شعار را مي‌خواند:
اي روزگار! چه بسيار صبح و شام كه صاحب و طالب حق كشته گشته ‏و روزگار بدل نمي‌پذيرد و امور به خداي بزرگ بازمي‌گردد و هر موجود زنده‌اي اين راه را كه ‏من رفتم خواهد رفت.
هنگامي كه قافله كربلا به منزل رسيد و لشكر حر جلوي امام حسين (ع) و اصحابش را ‏گرفت و خبر مي‌رسيد كه از كوفه لشكر آماده آمدن به كربلاست، جريان واضح گشت و ‏معلوم شد كه حسين (ع) و ياران همراهش كشته مي‌شوند. ابي‌عبدالله يارانش را جمع ‏كرد و خطبه‌اي خواند و پس از حمدوثناي الهي فرمود: “اما بعد اي اصحاب من، مي‌بينيد كه ‏چه پيش آمده است. يعني صحبت از كشته شدن است؛
آيا ‏نمي‌بينيد كه كار به جايي رسيده كه حق پايمال شده و به آن عمل نمي‌شود و باطل رواج ‏يافته است و به معروف عمل نمي‌شود و از منكر نهي نمي گردد جا دارد كه مومن آرزوي ‏مرگ كند اما من مرگ را جز سعادت نمي‌بينم و زندگي با اين ظالمها جز ذلت نيست.‏”
مقصود آن حضرت را اصحاب فهميدند و اعلام جان نثاري كردند. خورشيد خود را به معركه ‏رسانده و گرماي طاقت‌فرسايش امان همه را ربوده بود و تشنگي بر هر دو سپاه غلبه ‏كرده بود امام (ع) دستور داد كه به همه سپاه حر و اسبهاي آنان آب بدهند و آنان را ‏سيراب كنند و امام (ع) و ياران هم آب نوشيدند.‏
همچنين در اين روز امام حسين (ع) اولين خطبه خود براي سپاه حر را خواندند. آفتاب به ‏وسط آسمان رسيده بود هنگام نماز ظهر بود. امام به حجاج بن مسروق جعفر امر كرد ‏اذان بگويد: سپس امام (ع) با عبا، ردا و نعلين بعد از حمد و سپاس خداوند چنين فرمود:
اي مردم، من از خداي شما و شما پوزش مي‌طلبم من پيش شما نيامدم مگر وقتی‌که ‏نامه‌هایتان رسيد قبل از اينكه من شما را بيابم، نامه‌هاي شما به من رسيد كه ما را ‏امامي نيست، شايد خداوند ما را بر هدايت مجتمع كند اگر بر همان گفتار هستيد، من به‌سوی شما آمدم اگر شما به عهدها و پیمان‌های خود، آن‌گونه كه من اطمينان يابم، به من ‏قول مي‌دهيد به سرزمين شما وارد مي‌شوم.
آن‌ها ساكت بودند به مؤذن گفته شد اذان را ‏بگويد امام (ع) به حر گفت تو با يارانت نماز بگزار، حر گفت: نه شما بخوان ما نيز به همراه ‏تو نماز مي‌خوانيم سپس امام با آن‌ها نماز خواند.

بنا به نقل کتاب هاى معتبر تاریخى جرقه قیام امام حسین علیه السلام از ۱۵ رجب سال ۶۰ هجرى زده شد یعنى روز مرگ معاویه لعنت الله علیه. امام از آن روز با یزید مخالفت کرد تا رسید به محرم سال ۶۱ هجرى؛
در اینجا می خواهیم به اتفاقاتى که در ده روز اول محرم در زمین کربلا افتاد، بپردازیم. نُه روز نسبتا آرامى که منجر به روزى خونین شد. روزى که در آن تکلیف ظلم و ظالم براى همیشه معلوم شد.
روز اول:
امام حسین علیه السلام، قبل از رسیدن به سرزمین کربلا، با حرّ بن یزید ریاحى در منطقه “ذو حسم” ملاقات مى کند. لشگر عبید الله بن زیاد به فرماندهى حرّ مانع از پیشروى امام به سمت کوفه مى شود و ایشان را به سمت کربلا هدایت مى کند. حرّ همراه امام مى ماند. حتى نماز را هم پشت سر امام می خواند. حرّ مامور بود تا با امام برخورد تند داشته باشد ولى با امام مدارا مى کند. اما عبیدالله به حرّ نامه مى نویسد که به امام سخت بگیرد. حرّ هم طبق فرمان راه را بر امام حسین علیه السلام و یارانش بست و آ نها را به سمت منطقه خشک و بى آب و علفى به نام کربلا برد.

فرزند روح الله
فرماندهی معنوی رزمندگان دست روحانیون بود، یک روحانی در جبهه آنقدر موثر بود که می توانست یک گردان یا یک تیپ را تحول معنوی ببخشد.
بعثی ها ترس عجیبی از روحانیون داشتند. تقریبا 50 روز بعد از شروع جنگ بود که ما به خرمشهر رسیدیم، وقتی وارد شهر شدیم، دیدیم ول وله ای در شهر حاکم است. از رزمندگانی که داخل شهر بودند، پرس و جو کردیم، می گفتند عراقی ها از میان شبیه خون زنها، آخوندی را گرفتند و آنقدر با سر نیزه هاشان بر سر این روحانی زدند تا این که زنده زنده او را شهید کردند، آنها می گفتند: ما یک خمینی کشتیم.
در واقع، عراقی ها یک روحانی را خمینی فرض می کردند….
*********************
چراغ راه
اوایل جنگ، عملیاتی مشترک بین سپاه و ارتش در حال برنامه ریزی بود. شهید صیاد شیرازی از فرصت استفاده کرده و آیت الله بهاالدینی را به همراه خود به اتاق عملیات می آورد. در یکی از شب ها که آیت الله بهاالدینی هم حضور داشتند، عملیات گره خورد. هریک از فرمانده ها دنبال راه چاره ای می گشت تا بتواند گره را باز کند.
آیت الله بهاالدینی شروع به صحبت کرد و گفت: چرا به امام حسین(ع) توسل نمی کنید تا مشکلتان حل شود؟
بچه ها با توسل به حضرت توانستند گره کار را باز کنند.
در حقیقت، هدایت علما در دوران دفاع مقدس، چراغ راهی بود برای زودتر به مقصد رسیدن؛
برگرفته از کتاب شرح دلدادگی