إِنّ الطَمع مُورد غَیر مصدر و ضامن غیر وفی و رُبَّما شَرق شارب الماء قَبل  ربّه(1)

طمع، انسان را تا لب آب می آورد، بدون اینکه برگرداند و ضمانت می کند بدون اینکه وفا کند، بسا نوشنده آب که پیش از سیراب شدن، گلوگیر شود.

این همه حرص، این همه طمع این همه تلاش برای بیشتر داشتن، آب شوری است که هر چه بیشتر بنوشی از آن، تشنه تر می شوی!

چشم تنگ دنیا دوست را                       یا قناعت پر کند یا خاک گور

1)نهج البلاغه، حکمت 275.