نشست فرهنگی با موضوع ” سبک زندگی مهدوی ” با حضور ، حجت در مدرسه علمیه الزهراء ( سلام الله علیها) ساری برگزار گردید.
حجت الاسلام جوانشیر کارشناس مباحث مهدوی، از مرکز تخصصی بنیاد مهدویت قم در این نشست با استناد به روایتی از امام صادق ( علیه السلام) محبین اهل بیت را به سه دسته تقسیم کرد و گفت: گروه اول کسانی هستند که در ظاهر و باطن دوستدار اهل بیت هستند، گروه دوم محبین باطنی و کسانی هستند که قلبا اهل بیت را دوست دارند ولی در ظاهر نشان نمی دهند و گروه سوم هم قلبا اهل بیت رو دوست ندارند ولی بخاطر منافع خود در ظاهر خود را محب نشان می دهند.
وی در ادامه با تاکید بر تاثیر گذاری ظاهر انسان بر باطن او خاطر نشان کرد: طلابی که بعد از ورود به حوزه از اعمال عبادی غیر واجب فاصله می گیرند باید بدانند در شمار دسته سوم قرار می گیرند.
کارشناس مباحث مهدوی، با ضروری خواندن تاسی به سبک زندگی اهل بیت (علیهم السلام) تصریح کرد: یک طلبه باید بتواند سبک زندگی مهدوی را در زندگی خود پیاده کند تا به علو درجات در نزد خداوند متعال برسد.
وی با الگو خواندن طلاب برای مردم جامعه ، شرط محقق شدن زندگی اسلامی ومهدوی را به مرحله عمل رساندن مبانی اعتقادی و اخلاقی دانست و گفت: پیاده کردن و رعایت مباحث مهدوی در زندگی در گرو احساس نیاز و رسیدن به مرحله اضطراری است که انسانها باید به این مرحله برسند.

روزی بزرگی را گفتند تو برای تربیت فرزندانت چه میکنی؟
گفت: هیچ کار!
گفتند: مگر می شود؟
پس چرا فرزندان تو چنین خوبند؟
گفت: من در تربیت خود کوشیدم، تا الگوی خوبی برای آنان باشم.
************
فرزندان، راستی گفتار و درستی رفتارِ پدر و مادر را میبینند، نه امر و نهی های بیهوده ای که خود عمل نمیکنند.
تخم مرغ اگر با نیروی بیرونی بشکند پایان زندگیست ولی اگر با نیروی داخلی بشکند آغاز زندگیست.
همیشه بزرگترین تغییرات از درون شکل می گیرد.
درون خود را بشکن تا شخصیت جدیدت متولد شود، آنگاه خودت را خواهی دید..

پاسخ اجمالی - تفصیلی

اولین نکته کلیدی در پاسخ به این سوال - که در بحث «دین و سیاست » نقش بسیار مهمی ایفا می نماید و راه گشای بسیاری از شبهات و ابهامات موجود است - تعریف دقیق دو متغیر دین و سیاست است . به عبارت دیگر قبل از هر گونه قضاوت و داوری علمی ابتدا لازم است مشخص شود که وقتی از رابطه سلبی (رد) یا ایجابی (اثبات) میان دین و سیاست بحث میشود؛ کدام دین و سیاست با چه ویژگی هایی مد نظر است ؛ آن گاه به ارائه دلایل در جهت نفی رابطه یا اثبات آن پرداخت.

دومین نکته اینکه برای دو واژه دین و سیاست تعاریف و گونه های متعدد ارائه شده است.
اندیشمندان علوم مختلف بانگرش ها ورویكردهای اخلاقی، تاريخی، روان شناختی، جامعه شناختی، فلسفی و زيبا شناختی تعاریف متعدد و گوناگونی از دین ارائه نموده اند. با توجه به موانع و نارسائیهای چنین تعاریفی، ارائه تعریفی مشترک و مورد قبول همگان از دین ممکن نمی باشد. و از سوی دیگر به دلیل مصادیق گوناگونی که مفهوم دین دارد ؛ نمی توان به طور مطلق از چگونگی رابطه دین و سیاست سخن گفت ؛ زیرا مصادیق مختلف مفهوم دین - صرف نظر از جنبه حقانیت هر یک از آن ها- تفاوت های زیادی با یکدیگر دارند. در نتیجه ٬ صدور هر گونه حکم کلی درباره چگونگی رابطه دین و سیاست به نحوی عام ناممکن است ؛ چرا که از حیث نظری ممکن است یکی از مصداق های مفهوم دین با سیاست رابطه خاصی داشته باشد ٬ ولی مصداق دیگر آن مفهوم ٬ با سیاست چنان رابطه ای نداشته باشد.

سومین نکته اینکه از دیدگاه اندیشمندان مسلمان در تعریف دین - گذشته از آنکه ارائه هرگونه تعریفی از دین ٬ باید بدون پیشداوری ٬ اعمال سلایق ٬ و آرای نویسندگان مغرب زمین باشد؛ لازم است به منابع دینی و کسی که دین را نازل کرده است رجوع کنیم . در این صورت نه تنها ارائه تعریفی مشخص با ویژگی های معین از دین امکان پذیر بوده و امکان بررسی رابطه آن را با موضوعاتی نظیر؛ سیاست ٬ عقلانیت ٬ حقوق بشر و… را محقق می سازد. بلکه باعث تمایز دین حق و الهی از ادیان باطل نیز می شود. از دیدگاه اندیشمندان مسلمان برخلاف متفکران غربی ٬ دین با سه ویژگی حقانیت ٬ جامعیت و توجه به درون مایه های آن تعریف می شود. [در اين رویکرد برای شناخت قلمرو دین، به متون ديني مراجعه می شود وخود دين به ما مي گويد که در چه زمينه هايي از هدايت انسان ها سخن گفته است و قلمرو آن چه عرصه هايي را شامل مي شود بر خلاف رویکرد برون دینی، که از بيرون به دين نگريسته مي شود تا اهداف و قلمرو آن مشخص شود بدون اينكه به كتاب و سنت مراجعه شود. افراد قبل از رجوع به متون ديني بايد انتظارات خود را مشخص کنند و پس از تعيين نيازهاي اصلي و فرعي خود به سراغ دين بروند. به تعيين حدود و قلمرو آن بپردازند.]

صفحات: 1· 2· 3

عيب‌جويي، مسخره كردن، و چيزي را در روزنامه‌ها و رسانه‌ها بي‌تحقيق نوشتن بعد تكذيب كردن، اينها جامعه را لرزان و افراد را خانه‌نشين و از جامعه جدا مي‌كند.
آیت الله جوادی آملی، در درس تفسیر خود و در ادامه تفسیر آیات سوره مبارکه حجرات به موضوع امر به معروف و نهی از منکر اشاره کرده و بیان داشتند: امر معروف غير از سخنراني، كتاب نوشتن و موعظه است؛ اين ها واجبات ديگر است، اما امر به معروف و نهي از منكر جایی است که يك شخص عالماً و عامداً معصيت مي‌كند، اينجا دیگر جاي تعليم نيست اينجا جاي فرمان است.
ايشان ادامه دادند: اگر سهو، نسيان، خطا و … باشد كه شخص معذور است؛ اگر فرد گناهکار عالِم نباشد تعليمِ او واجب است، این دیگر امر به معروف نيست. امر به معروف اين است كه كسي عالماً و عامداً دارد گناه مي‌كند كسي كه به او امر مي‌كند و فرمان مي‌دهد، وليّ اوست، اگر اين شخص حرف آمر به معروف را گوش نداد دو گناه كرده؛ يكي اينكه آن معصيت را مثلاً حجاب را رعايت نكرده، دیگری اينكه فرمان آمر را رعايت نكرده. حالا اگر مثلاً يك پدري پسر خود را امر به نماز خواندن کند، اگر این پسر نماز نخواند دو معصيت كرده، يكي اينكه ترك واجب نموده،و دیگر حرف وليّ خود را گوش نداده است.
معظم له اظهار کردند: بحث امر به معروف باید به صورت علمي در جامعه مطرح باشد؛ گاهی برخی خيال مي‌كنند سخنراني و موعظه كردن امر به معروف است. در حالی که اگر كسي نقصي دارد، بر ما واجب است او را امر به معروف و نهي از منكر كنيم، اگر اين واجب را ترك كنيم، ولي در غياب آن فرد از او عيب‌جويي كنيم هم گناه ترك امر به معروف و نهي از منكر را انجام داده ایم و هم گناه عيب‌جويي را مرتکب شده ایم.
آیت الله جوادی آملی، آبروی مومن را امانت الهی دانسته و بیان داشتند: همه انسانها با آبرو زنده‌اند و هيچ كس نمي‌تواند بگويد من آبرويم را دوست ندارم چه اينكه هيچ كس حق ندارد آبروي خودش را ببرد. آبروي ما امانت الهي نزد ماست. فرمود مؤمن را خدا مختار و آزاد آفريد، اما اجازه نداد كه آبروي خودش را ببرد، چون آبروي مؤمن، امانت الهي است نه مِلك او. گفتند حرمت مؤمن مثل حرمت كعبه است براي اينكه آبروي مؤمن مال خداست و انسانِ مؤمن, امين خداست.
وقتي جامعه به حبل الهي معتصم است كه حيثيت افراد جامعه محفوظ باشد
آیت الله جوادی آملی خاطر نشان کردند: عيب‌جويي، مسخره كردن، هتك حيثيت مردم، چيزي را در روزنامه‌ها و رسانه‌ها بي‌تحقيق نوشتن، بعد تكذيب كردن، اينها جامعه را لرزان و افراد را خانه‌نشين و از جامعه جدا مي‌كند. اين همه دستورهايي كه مربوط به محرّمات است براي اين است كه جامعه متمدّن و بافرهنگ شود. وقتي جامعه به حبل الهي معتصم است كه حيثيت افراد جامعه محفوظ باشد.

تبلیغ دینی از جهت آشنا نمودن جوانان با مبانی اسلام که رکن مهم انقلاب اسلامی است دارای اهمیت بالایی است تا جایی که می تواند در قوت و استمرار نظام جمهوری اسلامی و تثبیت آثار صدور انقلاب اسلامی در جهان نقش اثرگذاری داشته باشد.
آنچه که بر اهمیت این موضوع می افزاید رویکرد دشمنان انقلاب اسلامی در مقابله با رشد و گسترش فرهنگ دینی است که می‌توان به «جلوگیری از برگزاری همایشهایی نظیر همایش شیرخوارگان حسینی»، « مقابله با مفاهیم دینی و تخریب آنان در قالب فیلم و نمایش»،  «تخریب مذاهب اسلامی با فرقه سازی» و « تولید و انتشار اکاذیب و شایعات در رسانه ها و فضای مجازی» به عنوان نمونه هایی از این فعالیتها اشاره کرد.
در این میان ظهور چشمگیر مبلغان جوان در عرصه های مختلف تبلیغی، از ورزشگاه‌ها و بوستان‌ها گرفته تا فضای مجازی حاکی از غلیان دغدغه ای انقلابی در بین طلاب و روحانیان جوان است که تصویر پرداخته شده ی دشمنان از روحانیت به عنوان قشری منزوی در حجره و دور از جامعه را به کلی مخدوش کرده و چهره ای واقعی از تبلیغ دین اسلام و ارتباط مبلغان دینی با مردم به خصوص قشر جوان را به نمایش گذاشته است و خود به عنوان یک فرصت برای انقلاب اسلامی محسوب می شود.
حال نکته قابل تأمل اینجاست که آیا برای استفاده از فرصت مبلغان جوان حوزوی برنامه ریزی شده است یا نه؟!
قطعا نهادهای تبلیغی مانند سازمان تبلیغات اسلامی، معاونت تبلیغ حوزه های علمیه و دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم به منظور هماهنگی و ایجاد وحدت رویه تا کنون همفکری و هم اندیشی های متعددی داشته اند اما آنچه که در میدان عمل دیده می شود حاکی از جدایی حلقه ای مهم از زنجیره تبلیغ است.
به طور قطع و یقین مسئولین امر واقف هستند که برای مقابله با جبهه استکبار باید جبهه ای از نیروهای انقلابی در عرصه های مختلف تشکیل شود و همه فعالیت ها هدفمند و همگرا باشد و مبلغان دینی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و باید همه حرکت ها در راستای جبهه مبلغین دینی باشد، در روند جاری نیز شاهد آن هستیم که مبلغان و گروه‌های تبلیغی از نظر جانمایی اماکن تبلیغ، شیوه های تبلیغی و بازه های زمانی حضور پررنگ در جامعه دارای یک اتحاد و همکاری هستند اما در رابطه با موضوعات و هدفمندی فعالیتهای تبلیغی جبهه واحدی مشاهده نمی‌شود.
متاسفانه به دلیل ازدحام طلاب و حوزه های علمیه در شهر مقدس قم بسیاری از شهرها از جمله پایتخت با کمبود طلبه و روحانی روبرو هستند و فقط در ایام تبلیغی خاص مانند محرم و فاطمیه و تابستان که حوزه های علمیه تعطیل هستند شاهد حضور پررنگ مبلغان دینی می شوند، اینجا سوال پیش می آید که در غیر از ایام خاص تبلیغی تکلیف افرادی که با مبلغان ارتباط گیری کرده اند به خصوص جوانان چه می شود؟!!
باید گفت حلقه مفقوده این جبهه انقلابی همان رکن اصلی آن یعنی سنگر و پایگاهی است که برای تبلیغ دین تعریف شده است، مکان مقدس و نورانی که در فرهنگ اسلام ملجأ و مجمع امت اسلامی است، همانگونه که بنیانگذار جمهوری اسلامی فرمود “مساجد سنگر هستند” و رهبر معظم انقلاب اسلامی از تعبیر “مسجد پایگاه است” استفاده کردند باید توجه داشت محور اصلی جبهه مبلغین دینی باید مسجد باشد که ساخت آن از سوی رسول خدا(ص) به عنوان نخستین اقدام در تشکیل حکومت اسلامی و تشکیل مدینه النبی قلمداد می‌شود.
امروزه وقتی مبلیغین در بوستانها و ورزشگاه‌ها و پایانه ها و ایستگاه های مترو و … در ایام خاصی در مقابل انظار مردم و جوانان حاضر شده و با آنان ارتباط گیری می کنند پس از اتمام فصل تبلیغ و بازگشت مبلغان به شهر قم و یا حوزه های علمیه خود این خلأ مشهود است که جوانان تازه جذب شده سردرگم گشته و احساس نیازی دو چندان دارند.
به نظر می رسد جایگاه مسجد در فرهنگ و تمدن اسلامی ایجاب می‌کند که در شکل ساماندهی و سازماندهی مبلغان تجدید نظری شود و مبلغان هر منطقه را با وصل کردن به امام جماعت نزدیکترین مسجد به محل تبلیغ و ایجاد هماهنگی به منظور رهبری ائمه جماعات درفعالیتهای ایشان هدفمند کرد تا هر مبلغ پس از پایان دوره خود بتواند جوان جذب شده را با مسجد و امام جماعت مافوق خود آشنا کرده و دست آنها را در دست یکدیگر بگذارد
ایجاد ارتباط جوانان با مسجد و تثبیت آنان به عنوان جوان مسجدی پس از آشنایی در یک محیط عمومی کاری دشوار است که نیاز به کارشناسی علمی و برنامه ریزی دقیق دارد و انتظار می رود مسئولین امر در این رابطه برنامه ریزی جدی داشته باشند تا با پر کردن خلأ به تکمیل زنجیره تبلیغ دینی بپردازند و جبهه واحد تبلیغی را اثرگذارتر و هدفمند نمایند.
یادداشت: حجت الاسلام محمد صدارت؛ خبرگزاری رسا