اللهمّ اجْعَلْ صیامی فیهِ بالشّكْرِ والقَبولِ على ما تَرْضاهُ ویَرْضاهُ الرّسولُ مُحْكَمَةً فُروعُهُ بالأصُولِ بحقّ سَیّدِنا محمّدٍ وآلهِ الطّاهِرین والحمدُ للهِ ربّ العالمین.
خدایا قرار بده روزه مرا در این ماه که مورد قدردانى و قبول بر طبق خوشنودى تو و پسند رسول تو باشد و استوار باشد فرعش بر اصل، به حق آقاى ما محمد(ص) و خاندان پاكش، و ستایش خاص پروردگار جهانیان است.
****************
اللهمّ اجْعَلْ صیامی فیهِ بالشّكْرِ
خدایا صیام مرا در این ماه مورد تشکر و قدردانی قرار بده، به گو نه ای که درخور قدردانی و تشکر تو باشد.
کیفیت روزه ها: 1- روزه مشکور، مقبول، مرضیّ خدا و مرضیّ رسول خدا؛ 2- روزه محکم، استوار، ریشه دار و روزه بر مبنای اصول و اعتقادات
اصطلاح صیام مشکور مثل سعی مشکور است! چگونه؟ آیا واقعا خداوند از روزه روزه دار یا از خود روزه دار تشکر می کند؟ ظاهراً صائم، شاکر است و یا باید شاکر باشد و خدا مشکور است، یعنی خداوند مورد شکر و تشکر قرار می گیرد؛ ولی معنای دیگری در این دعا منظور است، صیامی که مشکور واقع می شود به این معنی که خداوند از صوم و صائم تشکر می کند.
پس روزه مشکور روزه ای است که خدا از انسان تشکر کند.
آیا خود روزه شکر خدا به حساب نمی آید؟تشکر از خدا نیست؟ قطعا شکر و تشکر است ولی نه همه شکر؛ پس معنای اول، صائم شاکر است، هم درست است.
اما نکته اینجاست که اولا شکر خدا، بخاطر نعمت های بی پایان و نامحدود از حدّ و توان انسان محدود، خارج است.
از دست و زبان که برآید وز عهده شکرش بدر آید
ثانیا بر فرض که بتواند و فرصت داشته باشد، قطعا آنچه که انجام می دهد در حدّ و اندازه خدا و نعمت های او نیست.
انسان که بسیار محدود و ضعیف و ناتوان است اگر همه انسان ها با همه ظرفیت ها و توانمندی هایشان جمع شوند و بخواهند تشکر کنند باز هم در حدّ و اندازه انسان های مخلوق ضعیف است. (وَخُلِقَ الْإِنْسَانُ ضَعِيفًا، نساء/28)
ثالثا وجود انسان نعمتی است الهی، که از عدم پا به عرصه هستی گذاشته است، چگونه می تواند شاکرٍ منهم باشد؟ و چگونه معلول می تواند شاکر و پاسخگوی علت باشد؟ انسان ظلومِ جهولِ درمانده (إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا، احزاب/72) در شکر نعمت های خود و وجود خود و اعضاء و جوارح خود مانده است، چه رسد به فراتراز خود؛ انسانی که در شکر نعمت وجود و هستی خویش مانده است قطعا از عهده شکر نعمت های قبل از وجود و بعد از وجود برنخواهد آمد.
رابعا خود شکر گذاری نعمت الهی است، که این نعمت سزاوار شکر دیگری است؛ لذا انسان از شکر خدا و نعمت های او عاجرِ عاجز است. مگر اینکه باز مثل همیشه خداوند متعال با بزرگی، فضل و کرم خود کاری دیگر بکند و راهی دیگر نشان بدهد.
امام صادق(ع): خداوند به موسی(ع) فرمود: ای موسی! مرا آنچنان که سزاوار من است شکر گذار، عرض کرد: پروردگارا! چگونه در صورتی که هر شکر من نعمتی است که تو به من عطا فرمودی؟ خطاب آمد: ای موسی! اکنون که دانستی شکرگزاریت از من است، مرا شکر کردی.( اصول کافی، ج3، ص155)
شرح دعای روز سی ام
