با نزديك شدن ايام عيد و آغاز خريدهاي نوروزي، كم و بيش با پديده اسراف و تجمل گرايي روبه رو هستيم؛ پديده اي كه ثمره نا ميمون مصرف زدگي است و تب آن در چنين روزهايي بيشتر مي شود. در اين ميان كم نيستند خانواده هايي كه قادر به تحمل چنين هزينه هاي نابجايي نيستند.
تجمل گرايي آثار زيانباري دارد كه در اين مجال به اختصار به ضررهاي فردي آن مي پردازيم.
رفاه طلبي و تجمل گرايي كه از وابستگي و تعلق به مظاهر زندگي دنيا نشات مي گيرد، مي تواند انسان را تا آن جا پيش ببرد كه جز رسيدن به رفاه و تجمل، به چيز ديگر نينديشد. چنين انساني، حاضر است ارزشهاي اصيل اسلامي را براي رسيدن به رفاه و تجمل از دست بدهد.
رفاه طلبي و تجمل گرايي آثار و پيامدهاي زيانباري را به دنبال دارد و زمينه را براي انجام بسياري از گناهان مانند: غرور، حسد، طمع، شهوت پرستي و كينه توزي آماده مي سازد.
از عواقب ديگر اسراف اين است كه آدمي هنگام سرگرم شدن به تجملات با بسياري از وسوسه هاي شيطاني روبه رو مي شود.
اسلام، مصرف هر كالايي رابه انگيزه هاي فخرفروشي و خودنمايي به ديگران يا براي رقابت و چشم و هم چشمي، ناپسند مي داند.
امير المومنين (ع) در تفسير آيه 83 سوره قصص
” تلك الدار الاخرة تجعلها لللذين لا يريدون علواً في الارض و لا فساداً:
آن  خانه آخرت را براي كساني قرار مي دهيم كه نمي خواهند در زمين برتري جويي و تبه كاري كنند.”
فرموده است: اگر كسي از اين كه بند كفش او بهتر از بند كفش دوستش باشد، خرسند شود، داخل عنوان اين آيه مي شود(او از كساني به شمار مي رود كه خواهان برتري اند)
در روايت ديگري از پيامبر اكرم(ص) آمده است: هر كس لباسي بپوشد و در آن اظهار بزرگي كند، خداوند به وسيله آن دو را از لبه دوزخ فرو مي كشد و او همراه قارون خواهد بود.
برگرفته از هفته نامه صبح صادق